Většina z nás musí v práci mluvit. Žádáme o pomoc, diskutujeme o úkolech, vyžadujeme objasnění nebo třeba klábosíme v kuchyňce o posledním dílu oblíbeného seriálu. Pro některé z nás je však těžší mluvit v práci než pro jiné. To neznamená, že je to špatně. Introverti v sobě mají jistý druh klidné a vyrovnané síly, mohou být dokonce dobrými lídry. Ale někdy je prostě nutné se ozvat a být slyšet.
Každý kdo mě zná ví, že rozhodně nepatřím mezi introverty. Je mě slyšet vždy a za každých okolností, ke všemu mám komentář a někdy své názory prezentuji i tam, kde o ně nestojí. Ale nebyla jsem taková vždycky, alespoň ne v práci. Na počátku mojí kariéry pro mě bylo hodně těžké se ozvat a říci, co chci. Nesouviselo to s mojí povahou, ale s mírou mého sebevědomí. Jednoduše jsem se styděla, že řeknu něco špatně, že mě nebudou mít rádi. To je něco, co v sobě stále mám a v každé nové práci je ve mě prvních pár dní malá dušička a nejraději bych se někam schovala.Všechno je nové a tak trošku děsivé. Ale naučila jsem se to nedávat najevo a dokonce předstírat opak.
Ozvat se pomůže ostatním Vás poznat
Sedíte na meetingu a mlčíte jako ryba. Vaši noví kolegové si pravděpodobně myslí, že jste stydlivá nebo si Vás možná ani nevšimli. O pár dní později si již mnozí myslí, že nejste stydlivá, ale namyšlená a o jejich společnost nejspíš nestojíte. Je snadné zaměnit stydlivost s arogancí. Pokud se neozvete, ani ten nejlepší manažer Vám nemůže pomoci zapadnout do týmu. Mně se osvědčilo zatnout zuby a při nejbližší příležitosti prohodit pár (většinou předem pečlivě připravených) poznámek a vtípků.
Pokud mě v práci něco trápilo, vzmužila jsem se a šla jsem si o tom promluvit se svým nadřízeným. Prvních pár dní to bylo vždycky peklo a cítila jsem se naprosto nepřirozeně. Za pár dní se nejhorší hrany obrousily a postupem času ze mě všechna tréma spadla a prostor dostalo moje přirozené já. Práce pak pro mne byla jednodušší, a to hlavně proto, že moji kolegové již věděli jaká jsem osobnost a jaké jsou moje silné a slabé stránky.
Dostaneš jen to, oč si sám řekneš
Nikdo neumí číst myšlenky a většina lidí není ani příliš dobrá ve čtení náznaků. Pokud něco chcete, musíte to prostě říct. Smutně sledujete kolegy, jak se domlouvají, že po práci zajdou na pivko a čekáte, zda Vás také pozvou. Jenže oni to neudělají. Ne proto, že byste jim za to nestála, ale jednoduše protože si nejspíš myslí, že máte spoustu lepších věcí na práci . Je těžké požádat o to, co chcete. Zkuste se na chvíli vtělit do svého předstíraně sebevědomého já a jděte si za svým.
Předstírat je tak těžké
Ne, ve skutečnosti není. Vzpomínáte, jak jsme si jako malé hrály na princezny anebo třeba kosmonauty. Měly jsme detailně vymyšlené scénáře a odpovědi. A s předstíraným sebevědomím je to stejné. Zamyslete se nad tím, jaké by Vaše nové já mělo být, čeho by mělo dosáhnout jak. Začněte po malých, třeba pěti nebo deseti minutových úsecích, kdy si toto nové já obléknete. Zprvu se zdá, že Vám nesedí, trochu škrtí a někde odstává. Chvilku trvá, než si na něj zvyknete. Moje předstírané sebevědomí mělo úspěch. Kolegové si všimli změny a vnímali ji velmi pozitivně. I já jsem se cítila mnohem lépe. A víte, co se stane, když Vám někdo pochválí nové šaty? Začnete je nosit rádi a cítíte se v nich lépe, i když jste si původně mysleli, že Vám nesedí.
Vzdát se svého pohodlí
Vím, stejně jako Vy, jaké je cítit se nepohodlně a hloupě před ostatními. Ale někdy je třeba vystoupit ze svého pohodlí, ze stínu, kde jsme schovaní před ostatními a přijmout výzvu, která nás děsí. Pro Vaše fingované já to bude jednodušší a s novým úkolem a jeho splněním vyroste Vaše sebevědomí skutečné.